A historia comezou alá polo ano 2005, creo que antes do verán, cando anotei no nun folio solto unha frase ben curta:
“Un diario íntimo dun encadernador do XVI, en Santiago ao xeito de Quignard”
Hoxe, tres anos despois, o resultado, que está en todas as libarías do país, quedou moi lonxe daquela sinxela idea inicial. A miña intención era facer unha nouvelle como a marabillosa Terrasse a Rome de Pascal Quignard, libro ao do que estou prendido dende que se publicou en castelán hai anos e que recomendo arreo a todo o mundo, pero case ninguén comparte o meu entusiasmo e devoción por el. Outra refrencia na que pensei era Seda, de Baricco, pero este libro caúsame máis dúbidas, hai veces que penso que é mágnifico na súa simpleza e lirismo, e outras que é un chisco trampón e choromiqueiro.
O guión era sinxelo: tiña o personaxe, a data e o lugar, só quedaba comezar. Tería que ser un diario en primeira persoa, no que o encadernador contaba a súa vida enteira, dende os seus tempos de aprendiz aos seus derradeiros días, anotacións soltas do devalar dos seus días. O título provisional foi Libro das horas de Ambrosio Cavaleiro como escribín na cuberta do caderno de notas que preparei.
Tiña tamén claro que o protagonista tería un aquel de misantropía. Desencantado e pechado no seu obradoiro, arrodeado de papelorios, códices e libros, vía o transcorrer da vida tras da fiestra do seu taller, sen intervir, coma un mero cronista ou observador dos actos infames dos demais. As pegadas desa idea primixenia podédelas albsicar aínda no libro, os capítulos das páxinas 123, 129 e 142, que foron dos primeiros textos que escribín.
O malo das ideas e que sempre se nos torcen, eu penso que neste caso foi para mellor. A min pasoume cando, para meter nas confesións do meu encadernador algunhas pinceladas históricas, comecei a documentarme... Aí morreu o diario e naceu Festina Lente e a música comezou a soar...
